11 april 2019

Langzaamaan druppelt iedereen binnen. Sommigen zijn er al wat eerder, maar het gros is er zo rond half acht. Dat heeft te maken met de judovereniging die van dezelfde oefenruimte gebruik maakt en altijd een uitloop heeft. Dan schuift alles automatisch wat op. Maar, daar komt verandering in. Nienke verzoekt ons om in de toekomst ruim op tijd aanwezig te zijn, zodat we meteen op de afgesproken tijd kunnen starten. Dit is besproken in de bestuursvergadering. Prima! Geen probleem.
Ook is afgesproken dat de twee rijen van de 1e alten worden omgewisseld. De nieuwe eerste rij mag zich nu laten zien, maar vooral ook laten horen. We zijn benieuwd.

Dan beginnen we natuurlijk eerst in te zingen. Vierstemmig, op alle klinkers een melodie. Vervolgens worden we voor de leeuwen gegooid want dan is het de bedoeling dat we allemaal, een voor een, een stukje improviseren terwijl de rest van het koor de melodie op klinkers blijft zingen. Het koor kent geen solisten, dus moet je even je grens over. Super tof is het dat níemand weigert. Iedereen doet haar improvisatie en daar zitten hele interessante bij. Dat is het mooie van dit koor, je kwetsbaar durven opstellen en niemand die je in de maling neemt. We respecteren elkaar.
Dan komt het echte werk, Havana. Hoewel er druk geoefend is en het al best goed klinkt, moet er toch nog aan geschaafd worden. En nu moet de wisseling van de 1e alten zijn effect hebben, want die stemgroep heeft de lead en dat betekent dat je met volume moet zingen. Ook hier weer even een drempel over, maar het komt er pittig goed uit. Tini is verrukt, eindelijk mag ze vol gas geven. Ze vindt het heerlijk. Tot de pauze krijgt Havana onze aandacht.

En dan staat daar bij de koffie ons weer wat lekkers te wachten. Een heerlijke (Indische) cake, gebakken door Thea omdat ze jarig is geweest. Die gaat erin als…

Na de pauze gaan we verder met Africa, ook dat nummer vraagt nog even de nodige aandacht. Per stemgroep wordt het een paar keer herhaald, ‘Nog een keer doen? Om het te slijten?’ vraagt Nienke dan. ‘Ja, doe maar’, klinkt het meteen.

Als laatste lied zingen we Country Roads. En weer gaat Tini uit haar dak. Ze heeft tijdens een vakantie in Amerika de Blue Ridge Mountains in levende lijve mogen aanschouwen. Ze vertelt dat ze in een klein kroegje daar in de buurt wat ging drinken en er speelde op dat moment een livebandje. Het kon natuurlijk niet uitblijven. Tini móest en zou in dat prachtige Blue Ridge Mountains het nummer Country Roads moeten horen. Dus speelde het bandje het nummer op haar verzoek en Tini ging daarop helemaal los, zong vol enthousiasme en overgave mee. Net als vanavond trouwens, ze is weer helemaal terug in dat kroegie. Zo mooi om te zien! Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en het met lied nog een beetje na-neuriënd verlaten we de repetitie.